..και περιμένεις να ξημερώσει ακόμα ένα πρωί. ένα πρωί που θα σε βρεί στην ίδια μεριά του κρεβατιού να κάνεις χώρο στις σκέψεις σου και μια γλυκιά μελαγχολία να σκεπάζει την αποπνικτική ατμόσφαιρα του κλειστού δωματίου. ύστερα, δοκιμάζεις να φέρεις στο μυαλό εκείνο το πρόσωπο που, εκείνο το πρόσωπο που τριγυρίζει στις σκέψεις σου και σκέφτεσαι πως ο μόνος τρόπος για να ανακάμψεις είναι να το αποχωριστείς. μάθε μου να χορεύω. θα μου μάθεις?