Κύκλος ατόμων, προσπαθώ να δείξω πόσο γαμάτος είμαι. Είμαι πρόστυχος και πουλιέμαι. Κοιτάω γύρω μου. Μια πολύχρωμη μάζα που τείνει να κατασπαράξει ότι ρομαντικό θα μπορούσε να υπάρχει σε ένα χώρο. -"Τι να βάλω?", -"Τι ποτό να πιω?" -"Με κοιτάει?".

Αγχώνομαι. Δεν είμαι σίγουρος. Πρέπει να προλάβω. Τι όμως? Μήπως βιάζομαι?

Θέλω να σηκωθώ και να φύγω. Αλλά κι αν φύγω ίσως χάσω κάτι καλό. Άλλωστε τι θα κάνω μόνος? Η παρέα είναι έξω και μου είπαν να πάω. Βαριέμαι. Πάλι τα ίδια. Χορεύω αλλά όχι για μένα. Για να δείξω στους άλλους πόσο τα σπάω. Κι αν τελικά περάσω απαρατήρητος είμαι ξενερωμένος. Πρέπει να κάτσω να σκεφτώ. Πρέπει να αποβάλω το άγχος. ΠΟΛΛΑ ΠΡΕΠΕΙ!

Και στην διαδικασία για να αποβάλλω το άγχος συνεχίζω να με αγχώνω. Κάτι να ηρεμήσω. Κάπου ν'ακουμπήσω και να κλάψω. Το κεφάλι μου ήρεμο. Να βρω ΕΜΕΝΑ.